A kiedy jesteśmy zakochani, wszystko staje się takie łatwe i proste. Mamy dużo siły i energii. I świat jest taki piękny, ale czy świat naprawdę jest taki piękny, czy tylko widzimy go inaczej? Wydaje się, ze w stanie zakochania widzimy świat prawdziwiej niż na codzień, bo patrzymy sercem i używamy zmysłów. Tego nie można pożyczyć, kupić ani nikomu zabrać. Niezależnie od tego jak bardzo chcielibyśmy to mieć, nie możemy tego w żaden sposób zdobyć. To się może tylko zdarzyć. Nawet wtedy kiedy zakochanie mija, pozostaje wspomnieniem czegoś nadzwyczajnego, a zarazem prawdziwego. Każe tęsknic i zastanawiać się; jak to było możliwe, ze kiedyś w taki sposób widziałam drugiego człowieka, w taki sposób widziałam świat, w taki sposób żyłam. Gdzie to teraz jest? Niektórzy przypominają sobie i wyruszają na poszukiwanie tego baśniowego uczucia. Na ogół okres zakochania kończy się rozczarowaniem. Okazuje się bowiem,ze ani my ,ani ta druga osoba nie jesteśmy w stanie sprostać temu, co nawzajem w sobie widzimy. Prawdziwie nie kocha się ani "za coś", ani nie kocha się "mimo wszystko". Kocha się bo nie można inaczej. Rożne rzeczy nazywamy miłością. Ale nie ma prawdziwej miłości bez szacunku. W relacji z ukochaną osobą jej "nie" uczy nas szacunku, a "tak" miłości. O miłość trzeba dbać. Dobrze jest umieć dawać z siebie to, co dać najtrudniej, to do czego jesteśmy najbardziej przywiązani. Jest taki wschodni sposób dawania mało znany w naszej kulturze. Ważnej dla nas osobie nie dajemy tego, co nam się wydaje, ze mogłoby jej sprawić przyjemność. Dajemy jej to, z czym nam się najtrudniej rozstać. Im trudniejsze nasze rozstanie, tym bardziej wartościowy prezent. Jeśli nastawiam się na to, ze chce być kochaną, sama tracę wolność i w dodatku zabieram ją tobie. Wiąże ciebie ,a sama przywiązuję się do tego, co od ciebie dostaję. Aby czuć się wolnym i dawać wolność partnerowi, trzeba zdobyć się na to, żeby kochać, a nie tylko chcieć być kochanym.